Wandelen zonder strijd — een lange lijn, innerlijke rust en wederzijds vertrouwen.  Soms is dat alles wat je nodig hebt.

 

We kennen allemaal de verhalen (of de filmpjes) van jonge honden die als een dolle aan de lijn trekken. Vijf stappen vooruit, drie naar links, vol in de riem hangen — het lijkt soms alsof wandelen een worsteling is.  Er wordt dan ook geadviseerd om een jonge hond meteen netjes te leren volgen.   En soms kan dit ook werkelijk een noodzaak zijn.

Maar er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden, en uiteindelijk is het je hond die bepaald welk opvoedingsplan het beste werkt.

Ina is erg verlegen.  Juist daarom kreeg ze geen strakke regels of verplichte positie naast mijn been. In plaats daarvan gaf ik haar ruimte: aan een lange lijn, op haar eigen tempo, met vertrouwen in haar keuzes. Zo mocht ze de wereld zelf ontdekken — zonder druk, zonder dwang.  Geen spanning, geen controle, geen frustratie — dus ook geen reden om te trekken.

Bij Ina leek het gewoon haar tweede natuur te zijn dat trekken aan de lijn niet hoeft.

Zonder dat ik het bewust had geoefend, liep mijn pup vanzelf aan een ontspannen lijn. Uiteraard niet strak naast me, maar wel rustig voor me uit, aan de lange lijn.   Geen gesleur en geen gevecht.    En hoe langer ik haar observeerde, hoe duidelijker het werd: volgen gaat niet altijd over training of karakter.  Volgzaamheid gaat vooral over innerlijke balans en connectie

 

Een stabiel zenuwstelsel maakt álles makkelijker

Een ervaring die ik meekreeg uit de opvoeding van mijn vorige sheltie, wiens neurotransmitters om de kleinste prul volledig uit balans konden gaan.  In tegenstelling tot zware trainingen, had ik bij hem pas een totale ommekeer bereikt door een gezonder evenwicht na te streven met rust, structuur en zelfbeheersing.  Een wereld van verschil, waardoor problemen zich daarna ook beter lieten oplossen.   

Wat me opvalt aan Ina, is dat zij wel beter in staat is zichzelf in balans te houden.  Ze kan zich enorm goed reguleren.  Na een wandeling of prikkelende ervaring zoekt ze vanzelf rust. Ze raakt niet snel over haar toeren, blijft helder, en herstelt vlot van nieuwe indrukken. Er is geen constante “aan”-stand. Geen overdrive.

En dat is zeldzamer dan je denkt 

Veel honden leven (onbedoeld) met een zenuwstelsel dat voortdurend onder druk staat: van frustratie, van opwinding, van angst. Dan raken de hersenen uit balans — denk aan een overdaad aan adrenaline, dopamine of cortisol — en dan krijg je gedrag dat moeilijk te sturen is: trekken, uitvallen, overfocus, onrust.

Maar Ina lijkt van binnenuit makkelijker haar evenwicht te hervinden.  Ze hoeft ook niks te forceren, want ze voelt geen druk.  

Verlegen, maar niet kwetsbaar

Soms denken mensen dat een verlegen hond automatisch een onzekere of kwetsbare hond is. Maar dat klopt niet altijd.   Ina is inderdaad erg verlegen — ze observeert, kiest haar momenten, houdt afstand als iets nieuw is — maar ze is van binnen opvallend sterk. Ze heeft veerkracht ! 

En juist die combinatie maakt dat ze voorzichtig is zonder stress, terughoudend zonder angst.

Dat zie je terug in hoe ze wandelt: rustig, afgestemd, in verbinding. Niet omdat ze “weet” dat dat moet — maar omdat ze vanuit zichzelf geen innerlijke onrust voelt die haar vooruit duwt.

 

De kracht van de lange lijn

De lange lijn was een bewuste keuze, en eentje die perfect paste bij haar karakter. Die gaf haar :

• vrijheid, zonder overprikkeling,
• keuzevrijheid, zonder los te hoeven lopen,
• veiligheid, zonder dwang.

Als ze zich goed voelt vanbinnen, heeft ze geen behoefte om spanning kwijt te raken via haar lijf. Ze hoeft niet te rennen, trekken of ‘weg’ uit een situatie. De wereld kan prikkelend zijn, maar ze blijft reguleren — en dat zorgt ervoor dat de lijn ontspannen blijft, zelfs als zij voor me uit loopt.  Het enige wat je moet doen, is zorgen dat ze zich goed voelt.    Wanneer eender welke emotie de bovenhand krijgt, gaat ze wel degelijk trekken aan die lijn.

 

Het grote verschil zit vanbinnen

Ik ben ervan overtuigd dat de reden waarom zij zo mooi aan de lijn liep, van begin af aan, te maken heeft met verschillende factoren.

• haar zenuwstelsel dat rust vindt na activiteit,
• haar hormonen die niet schommelen door frustratie of overprikkeling,
• haar vermogen om spanning te verwerken zonder erdoor overspoeld te raken.

En dat is iets waar we als hondeneigenaren misschien wel vaker naar zouden moeten kijken: niet alleen naar wat de hond doet, maar ook naar hoe hij zich vanbinnen voelt.

Netjes aan de lijn lopen is dus niet altijd het resultaat van strakke training. Soms heb je bepaalde factoren die je mee zitten.  Dat maakt wandelen geen opdracht, maar gewoon: samen onderweg zijn — in rust, vertrouwen en verbinding.  En voor mij hoeft Ina niet netjes achter mijn knie te blijven.  Als haar houding maar neutraal en beheerst is.  Dan kan ze lopen waar ze wil.